De dochter.
De hand die haar werd toegereikt voelde ijskoud. De zaal was nagenoeg leeg waar familie en vrienden aan tafels met koffie en cake bij hadden gepraat, over hadden gepraat, of niet hadden gepraat of pratend niets zeiden. Dat kan ook.

De hand. Een even koude stem, uit de hoogte: "Ik wil het hierbij laten". De koude sleutel van moeders kamer in het verpleeghuis werd overhandigd aan de dochter. Zonder antwoord af te wachten draaide ze zich om en liep naar haar "steun en toevriendin". Koud.
En dat op zo'n dag. Het werd een dubbele uitvaart met het breken van dit contact.

Haar misdaad .. de dochter zijn die de dochter was. De plek die van geboorte af aan haar behoorde, maar niet vervuld mocht worden, was teruggenomen. Hoe ze die plek innam werd niet gezien, gewend als het zieke systeem was aan de dochter in de schaduw.. schaduwkind werd ze ooit genoemd. Haar communicatie in de afgelopen laatste dagen van moeder werd afgewezen, gewantrouwd, bekritiseerd, gehaat, geen ruimte. Nee.

De klap erna was enorm, het gif alles doorzinderend.
"Tot in het derde en vierde geslacht van hen die mij haten.. " elke zondag klonk de wet van de kansel.. ze kan meevoelen met Hem.

Ze heeft geleerd. Zijn wie je bent heeft consequenties. De keuze uit patronen te stappen kent gevolgen. En wat de dochter betreft: ze koos waar niemand voor koos; de dochter; voortgekomen uit verkrachting, afspiegeling van de dadervader dus voor moeder niet om aan te hechten, geen rekening mee te houden, geen ruimte of liefdevolle aandacht te geven, te verwerpen, te mishandelen en onbeschermd te laten..  en ook dat had gevolgen.

Ze is wie ze is.                                                                 
Ruchama - ontferming.                                             

Ontferming over de dochter die ze eens was, die ze nu is. Die ze blijft.
Door te kiezen voor

Ruchama